Technika krycia dachu blachą na rąbek stojący jest metodą znaną od dawna, lecz przeżytkiem z pewnością nie jest. Technika ta stosowana jest jako nowoczesna metoda pokrycia we współczesnym budownictwie. Za wyborem "blachy na rąbek" przemawia wiele atutów. Rozwiązanie to jest nie tylko ekonomiczne, ale i trwałe. Świetnie sprawdza się szczególnie na dachach o dużych powierzchniach. Efekt jest tym wspanialszy im konstrukcja dachu jest bardziej złożona.

Pokrycie dachowe na rąbek stojący może być wykonywane praktycznie w wielu strefach klimatycznych i różnych strefach prędkości wiatru. Zaleca się stosowanie odpowiednich klipsów mocujących oraz wykorzystanie blachy o odpowiedniej grubości. System ten można stosować na terenie całej Polski poza obszarami górskimi, gdzie obciążenie śniegiem przekracza normę 1,5 kN/m2.

Rąbek stojący można stosować na dachach wentylowanych nieocieplanych z wentylacją podłoża od spodu lub na dachach wentylowanych ocieplonych z odpowiednią przestrzenią wentylacyjną. Spadek pokrycia musi wynosić minimum 5 %.

Tworzenie rąbka stojącego

1. Zagięcie arkuszy blachy (w wykonaniu rzemieślniczym)	2. Tworzenie rąbka stojącego (pojedynczego)
3. Tworzenie rąbka stojącego kątowego	4. Tworzenie rąbka stojącego podwójnego
Arkusz blachy wstępnie zaprofilowany

Technika krycia dachu na rąbek stojący wiąże się z odpowiednim podłożem, a mianowicie pełne deskowanie lub deskowanie z maksymalnymi odstępami między deskami 5-10 mm. Podłoże musi być także równe, gdyż wystające z powierzchni gwoździe czy śruby mogą zniszczyć spodnią powierzchnię blachy. Na podłoże pod blachę stosuje się zwykle drewno, płyty OSB lub sklejkę.

Rąbek stojący polega na łączeniu wyprofilowanych arkuszy blachy poprzez odpowiednie zaginanie blach na całej ich długości. Dzięki podwójnemu zagięciu bocznych krawędzi blachy uzyskuje się szczelność pokrycia.

• Ułożenie izolacji termicznej, która wypełnia przestrzeń między krokwiami. Aby zapewnić właściwą wentylację i przepływ powietrza między izolacją a membraną paroprzepuszczalną należy zachować odległość minimalnie 20 mm, przy czym dla połaci dachowych o długości mniejszej niż 12 metrów, odległość ta powinna wynosić minimum 40 mm, a dla połaci o długości przekraczającej 12 metrów minimalna wysokość pustki wynosi 60 mm.
• Membranę paroprzepuszczalną mocuje się do krokwi za pomocą zszywaczy lub gwoździ.
• Kontrłaty kładzione są wzdłuż krokwi. Spełniają one ważną rolę zachowania pustki wentylacyjnej między spodnią powierzchnią blachy a membraną.
  Podłoże- deskowanie mocuje się na kontrłatach (odstępy 5-10mm).
• Wyprofilowane panele blachy mocujemy do podłoża za pomocą klipsów mocujących stałych i ruchomych.

Tekst i opracowanie: Redakcja dachowy.pl